چه زیباست لحظه ای که انسان ها بر خوان یکرنگی حلقه می زنند و صادقانه و بی توقع همدیگر را دوست می دارند که دوست داشتن بندگان خدا ، زمینه ی دوست داشتن خداست و دوست داشتن دیگران دیدن چهره ی خداوند است .
اگر کسی چشمه ی دلش به عشق آدم ها جوشید پشتوانه ای به اندازه ی همه ی آن سرچشمه های ناب و زلال خواهد داشت آن گاه عطر عشق و عاطفه اش تا هفت آسمان خواهد پیچد.
چنین عشقی صبور است ، حسود ، متکبر یا خشن نیست ، بر راه خود اصرار نمی ورزد ،کج خلق و زود رنج هم نیست ، از حقیقت شاد می شود ، همه چیز را تحمل می کند همه چیز را باور می کند و به همه چیز امیدوار است و همه چیز را تحسین می کند و این عشق هرگز پایان نمی پذیرد.
هرگز مبادله و معامله نمی شود حالتی از بودن است که یا در آن هستیم یا نه.
عشق های کوچک پیش از معرفت به وجود می آیند و عشق های بزرگ پس از آن .
از افق من ؛ عشق شاد کردن است نه شاد بودن
عشق مهربان است ..................مهربان .........
زندگی با آن زیباست و هنگامی لذت بخش می شود که آمیزه ای از عقل و احساس باشد.
افلاطون می گه: اگه با دلت چیزی یا کسی رو دوست داری زیاد جدی نگیرش، چون ارزشی نداره ، چون کار دل دوست داشتنه ، مثل کار چشم که دیدنه ، اما اگه یه روز با عقلت کسی رو دوست داشتی، اگه عقلت عاشق شد ، بدان که داری چیزی رو تجربه می کنی که اسمش عشق واقعیه.
